Marianny Camejo

Als ik aankom, voel ik me verloren; ik heb het gevoel dat ik geen richting heb. Er zijn zoveel dingen te doen en te leren dat ik niet weet waar ik moet beginnen. Ik ben met zoveel dingen tegelijk bezig en vind het moeilijk, vooral omdat ik ver weg ben van huis en een taal moet spreken die niet mijn moedertaal is. Ik probeer het elke dag, ondanks dat ik geen motivatie heb, ondanks dat ik me dom voel als ik het spreek. Soms zwijg ik… terwijl ik zoveel te zeggen heb, maar ik weet niet hoe. Ik heb goede en slechte dagen en wanneer ik thuiskom, haal ik diep adem en probeer ik tot rust te komen. Maar echt uitrusten doe ik nooit. Ik blijf altijd bezig met het overdenken van situaties, wat ik gezegd of gedaan heb…

Het is grappig, want niemand vertelt je van tevoren alles wat je moet doormaken wanneer je naar een ander land verhuist. Wat ik nog grappiger vind, is dat mijn vrienden zeggen: “Je bent in een ander land,” “Wie wil hier terug naartoe komen als je daar een beter leven hebt?” “Ik zou daar wel willen zijn.” En ja, ze hebben gelijk, ik heb hier een beter leven, maar mijn emoties en gevoelens bevinden zich constant in een tornado. Waarom praat niemand over hoe schuldig je je voelt omdat je niet meer belt met je dierbaren? Of over alle verjaardagen waar je niet bij bent? Of zelfs over de familiebijeenkomsten op speciale dagen waar je niet meer bij bent? Dat doet, denk ik, nog veel meer pijn.

Natuurlijk is niet alles slecht, want doordat ik ben verhuisd, ontmoet ik ook geweldige mensen. Mensen die me laten zien dat niet alles slecht is, dat niet alles grijs is ondanks de bewolkte lucht, dat niet alles koud is zoals de temperatuur. Ik begin, zonder dat ik het wil, vertrouwd te raken met het dagelijkse leven hier in Nederland. Ik draag een jas, zelfs als het zonnig is, want “je weet nooit wat er kan gebeuren.” Ik lach om het feit dat alles op tijd is en ik moet rennen om een bus of trein te halen, of omdat ik dan te laat ben voor mijn eerste les. Ik denk dat niet alles slecht is, dat alles een leerervaring is. Dat als je iets leert, je dat bewaart in je hoofd en zelf beslist wat je ermee doet.

Toen ik hier aankwam, dacht ik dat ik nooit meer gelukkig zou zijn. Maar inmiddels realiseer ik me dat ik het mis had. De nieuwe mensen leren van mij en ik leer van hen. Ik denk dat ik dat het mooiste vind, want wanneer ik vraag hoe je een woord in hun taal zegt, vragen zij terug hoe ik datzelfde woord in mijn taal zeg. Het is belangrijk om je aan te passen, maar je hoeft je niet te veranderen om je er een onderdeel van te voelen; je moet alleen de juiste mensen vinden die je laten voelen dat je erbij hoort zonder dat je erom vraagt…

Ik heb veel mensen ontmoet, mensen die zo verschillend zijn maar die mij al zoveel geleerd hebben. Ze hebben me geleerd me meer open te stellen, nieuw eten te proberen, de verschillende culturen en religies te zien. Iedereen is heel verschillend en toch geven ze mij het gevoel dat ik speciaal ben, ze geven me het gevoel thuis te zijn. Ik heb ontdekt dat ik opnieuw van een land en haar mensen kan gaan houden.
Onderweg struikel ik regelmatig, maar ik ben moedig en sta elke keer weer op. Ik spreek nu niet alleen voor mezelf; ik spreek voor iedereen die hun geboorteland moest verlaten, ook al wilden ze dat niet, door oorlog, door politiek, door problemen die hen fysiek hebben gedwongen hun land te verlaten, en waar hun hart daar bleef…

Daarom is “thuis” voor mij geen specifieke plek. Het kan een persoon zijn of iets waar je vrede voelt. “Thuis” is niet voor mij alleen het huis dat ik achterliet in een land vol herinneringen. “Thuis” wordt dat moment waarop je je aanpast aan een plek die niet van jou is, maar waar veel mensen hun leven en gevoelens voor je openstellen, waardoor je je thuis voelt in een huis dat zo anders is en tegelijkertijd zo vergelijkbaar.
Een keuze maken om dingen te veranderen is een hele moeilijke beslissing, omdat je niet weet wat er daarna komt. Mensen kijken de hele week uit naar het weekend, ze kijken de hele middelbare school uit naar de universiteit, de hele universiteit uit naar een baan, de hele baan naar een droombaan, de hele winter naar de zomer en de hele zomer naar de winter. Ze verlangen hun hele leven naar geluk; ze wachten op dat perfecte moment, maar het komt nooit, want er is geen perfect moment in de werkelijkheid. Als je iets wil doen, je dromen wil waarmaken, iets wil creëren dat je altijd al hebt gewild, of wil reizen naar het land waar je altijd van hebt gedroomd, dan moet je keuzes maken en zul je moeten werken om het te realiseren. Het perfecte moment is vandaag, want vandaag is het moment waarop je de kracht hebt om actie te ondernemen en gewaagde beslissingen kunt nemen. Gisteren is geschiedenis en morgen is een mysterie…

Dus… is dit jouw perfecte moment? Misschien wel.

Daarom wil ik je dit meegeven: ben vriendelijk tegen andere, glimlach en zeg hallo, ongeacht de situatie. Je weet niet wat er gaande is in het leven van andere mensen en misschien verandert iemands leven door een ogenschijnlijk klein en onbeduidend gebaar. 

Mijn naam is Marianny Camejo, ik ben 17 jaar oud en dit is “mijn” verhaal.

Geschreven door Marianny Camejo